کیارستمی.نیویورکر

نوشته دیوید دنبی درباره عباس کیارستمی در نیویورکر

کیارستمی در سال 1940 در تهران به دنیا آمد. او ابتدا به نقاشی روی آورد، و در دوران جوانی به عنوان گرافیست و طراح جلد کتاب مشغول به کار شد. او همچنین بیش از یکصد و پنجاه آگهی بازرگانی برای تلویزیون ساخت. فیلم های اولیه اش (که ساخت آنها را از دهه 1960 آغاز کرد و یک سازمان دولتی حامی مالی آنها بود) آثار کوتاهی درباره موضوعاتی مثل بهداشت دهان و دندان بودند. او اولین فیلم بلند خود را در سال 1977 ساخت، ولی پس از انقلاب فیلم های مستند و کوتاه ساخت که بسیاری از آنها در مدارس فیلمبرداری شده و برای کودکان ساخته شده بودند. فیلم های بلند بالغ و پخته کیارستمی را با تمام شکیبایی و متانت شان می شد در حد فیلم های مدرسه ای دید که تاکتیک های متزلزل کننده ی مدرنیسم زیباشناختی بر آنها سیطره داشته است. این فیلم ها آرام و روشمند و مملو از ژست های گشاده دستانه و موقرانه هستند. با این همه کیارستمی ما را به سوی قطعیت هدایت نمی کند (مثلا این که یک درس واضح و شفاف بدهد)، بلکه ما را به سمت عدم قطعیت می برد؛ او ما را به سوی اطمینان و رضایت روایی نمی برد، بلکه به سوی تزلزل و ناکامی می برد. کیارستمی، این قصه گوی زیرک و غیر قابل اعتماد، یک مردم آزار متین است؛ معلمی که به طور پنهانی ولی مصرانه رفتار ضد معلم مآبانه دارد...

متن کامل این ترجمه را در شماره 434 مجله «فیلم» (ویژه پاییز) می توانید بخوانید